ساعت ها روبه‌رویشان نشسته‌ام، برای دیده شدن. اما هیچ‌کدام من نیستم؛ هر خط، تأییدی بود بر ناپدیدی‌ام. این تصویرها منم؟ یا تصوری از من؟ آنچه کشیده می‌شود، انتخابی از آنهاست، نه من. در سکوت، غوغایی درونم هست که نامرئی ولی ناپذیرفتنی است. از من خبری نیست.