در هندسه پنهان هنر فراکتالی ، غالبا با عناصر تکرار شونده و خود متشابه روبرو می‌شویم؛ که دارای ابعاد کسری مختص خود هستند. هرکجا هندسه فراکتال در ساختار های پنهان و آشکار خود، دچار گلیچ شود، موجب می شود که چرخه‌ی آشوب‌مند این نظام پنهان را دو چندان هویدا کند و مخاطبان را به قلمروی کشف ابعاد جدیدی از این هندسه پنهان دعوت می‌کند. بر مبنای مانیفست «گلیچ: زبان پیکسل» ، همواره در مواجهه با گلیچ، در جستجوی خوانش‌های معنا گرایانه و زیبایی شناسانه از سه عنصر ریزش، انقطاع و تخریب در نظم پیکسل های تصویری دیجیتالی هستیم؛ ازین رو در این پروژه، حضور گلیچ  دراین آثار خوانش های معناگرایانه ما را به دریافتی نو از ذات هندسه فرکتالی سوق می دهد و همچنین ما را به بازنگری در مفهوم زیبایی واقعی چه در بعد هنر و چه در وسیع ترین بعد خود یعنی کل کائنات ترغیب می‌کند.