از دیدگاه نیچه، جهان چیزی جز «اراده معطوف به قدرت» نیست. او قدرت را جوهره‌ی اراده و هنر را برتر از حقیقت می‌داند. این مجموعه تفسیری از این اراده است، همچون پروانه‌ای که بی‌محابا وجود خود را آشکار می‌کند.